(Das Strandbad in Klagenfurt an einem verregneten Julivormittag, menschenleer bis auf, am Ende des Steges, zwei ehemalige Beachvolleyball-Nachwuchsspieler in schwarzen Stiefeln, schwarzen Hosen und schwarzen T-Shirts mit der Aufschrift "Security". Beide, übernächtig wirkend, blicken gedankenverloren hinaus auf den Wörthersee und werfen dann und wann Kieselsteine ins Wasser.
Pause.)

DER ERSTE: Imme?
DER ZWEITE:
Immanuel haß i.
DER ERSTE:
Immanuel? Host du amol Rülke g’lesn?
DER ZWEITE:
Wen?
DER ERSTE:
Rülke. Rainer Maria Rülke.
DER ZWEITE:
Waß nit. Konn sein. Is des der mit – …
DER ERSTE:
Da Tod is groß … Herr, es is Zeit … Ich muss mein Leben ändan …
DER ZWEITE:
Ah, dea! Naa, kenn i nit.
DER ERSTE:
Muasst amol lesn, Rülke. Tat i gean driwa redn mit dia. Geht ma nit ausn Kopf, vastehst? Vua olln Duinesa Elegien, wo a sogt, ob nit ewentwöll dos Schene imma lei is da Onfong von Schrecklichn.
DER ZWEITE:
Eh kloa.
DER ERSTE:
Wos eh kloa?
DER ZWEITE:
Doss es Schene imma lei is da Onfong von Schrecklichn, eh kloa.
DER ERSTE:
Ah, du waßt?
DER ZWEITE:
Sicha.
DER ERSTE (sarkastisch):
Rülke muass sich frogn, oba du waßt?
DER ZWEITE:
Sicha. Brauch i kann Rülke, doss i des waß.
DER ERSTE (höhnisch):
Aha. Wos’n noacha?
DER ZWEITE:
Burgi.
DER ERSTE (will etwas erwidern, sieht aber, als sein Blick auf den Zweiten fällt, der gedankenverloren und mit Tränen in den Augen auf die Wasserfläche starrt, davon ab.
Lange Pause.
Kieselsteine.
Vorhang)
(Antonio Fian, 16.7.2021)